สรุปการทดสอบความแข็ง คุณรู้วิธีการเหล่านี้หรือไม่?

ความแข็งร็อกเวลล์

ใช้รูปกรวยเพชรหรือหัวกดลูกบอลเหล็กดับเพื่อกดหัวกดเข้าไปในพื้นผิวของวัสดุภายใต้การกระทำของแรงดันทดสอบ F หลังจากกดค้างไว้ตามเวลาที่กำหนด ให้เอาแรงทดสอบหลักออกและรักษาแรงทดสอบเริ่มต้นไว้คำนวณค่าความแข็งด้วยการเพิ่มความลึกการเยื้องที่เหลือในระหว่างการวัดจริง สามารถอ่านค่าความแข็ง Rockwell ได้โดยตรงผ่านแป้นหมุนของเครื่องทดสอบ

หัวกด: กรวยที่มีมุมกรวยเท่ากับ 120 ° หรือลูกเหล็กดับที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง D=1.588 มม.

ความแข็งบริเนล

ใช้หัวกดที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง D ใช้แรงกด จากนั้นกดหัวกดเข้าไปในพื้นผิวของตัวอย่างหลังจากเก็บแรงกดไว้ตามระยะเวลาที่กำหนดแล้ว ให้ถอดแรงดันออก โดยเหลือการเยื้องไว้บนพื้นผิวทดสอบ

ค่าความแข็งของบริเนลได้มาจากการหารแรงดันทดสอบด้วยพื้นที่ผิวทรงกลมของการเยื้อง

วัสดุหัวกด: ลูกเหล็กดับ;ลูกคาร์ไบด์

ขอบเขตการใช้งาน:

เหมาะสำหรับการวัดความแข็งของวัสดุโลหะที่มีเกรนขนาดใหญ่ เช่น เหล็กหล่อและโลหะผสม เหล็กอบอ่อนและมอดูเลตต่างๆ และเหล็กที่จำหน่ายจากโรงงานส่วนใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับโลหะที่อ่อนกว่า เช่น อะลูมิเนียมบริสุทธิ์ ทองแดง ดีบุก สังกะสี และโลหะผสม ความแข็งที่วัดได้นั้นแม่นยำมาก

ความแข็งของวิคเกอร์

กดหัวกดลงบนพื้นผิวของตัวอย่างภายใต้แรงทดสอบแบบสถิต และเอาแรงทดสอบออกหลังจากจับไว้ตามระยะเวลาที่กำหนด โดยทิ้งรอยเว้าไว้บนพื้นผิวของตัวอย่าง

คำนวณพื้นที่เยื้องความแข็งแบบวิคเกอร์คือผลหารของแรงตรวจจับหารด้วยพื้นที่ผิวเยื้อง

หัวกด: เพชร, พีระมิดสี่เหลี่ยม, มุมหน้า 136°

ขอบเขตการใช้งาน:

ช่วงการวัดสามารถครอบคลุมทองคำได้ทั้งหมด ยกเว้นตัวอย่างที่มีชั้นตัวอย่างที่เล็กและบางมาก